Het Nieuwe Verzamelen

Vrij snel na het verschijnen van de eerste postzegels zoals wij die kennen, de eerste werd door Sir Rowland Hill bedacht, verschenen er verzamelaars. Rond de eeuwwisseling kon je stellen dat verzamelaars de drang hadden om van elk land elk uitgegeven zegeltje in hun zogenaamde Wereldalbum onder te brengen.

In de twintiger jaren gingen de verschillende postadministraties al over tot het uitgeven van verschillende series zegels per jaar. Eigenlijk is toen dus het zegels uitgeven om winst te maken al begonnen. Immers de bestaande zegels konden voor alle in die dagen te bezorgen poststukken toegepast worden. Wat voor andere reden kan het dan hebben om verschillende soorten zegeltjes met andere afbeeldingen in dezelfde waarden uit te geven. Niks anders dus dan de postkas spekken over de rug van de verzamelaars.
Veel van de Wereldalbum-verzamelaars stopten met het vergaren van alle zegels uit alle landen en begonnen een deelverzameling daarvan, meestal het land waarin ze woonden of een land waar één of andere binding mee bestond. Zo verzamelden de filatelisten in Nederland naast hun eigen land en de overzeese gebiedsdelen ook de Indonesische zegels (toch nog een beetje Nederlands) en dat land waar Tante Lies naartoe emigreerde: Canada dan wel Australië. Kreeg je toch regelmatig mooie zegeltjes van toegestuurd.
Zo ontstonden de landenverzamelaars en de wedloop was nu om net even dat ene lastige zegeltje dat je buurman niet had wel in je eigen verzameling te hebben. Als je dat dan had, moest je ermee pronken ook en dan deed je mee aan de tentoonstelling. Met je gewone voordruk-landen-verzameling-pagina’s op het bord.
De meeste landenverzamelingen bestonden uit gebruikte, dus gestempelde zegeltjes. Aan de hand van de stempeltjes op de zegels kon je dan alweer een gespecialiseerde verzameling van een bepaalde stad of een speciaal gebied opbouwen. Eigenlijk al een beetje een thema dus.

Na een tijdje brachten ook landen al zoveel zegels uit dat het financieel al bijna niet meer mogelijk was voor de gewone man om compleet te zijn en te blijven.
Om de gestempelde verzamelingen compleet te houden werden nieuwe zegels al gestempeld zonder dat ze ooit op een brief hebben gezeten (?) Is dat maakwerk of niet?
De handel maakte het je gemakkelijk door gewoon alles in abonnement te leveren, maar.... is het dan nog wel leuk??
Bij je verzamelde zegels de benodigde informatie vergaren werd een nieuwe trend.
In de zeventiger jaren groeide dit uit tot een weer nieuwe stroming in de filatelie; de Thematische Filatelie. De traditionele filatelisten keken maar een beetje neer op die plaatjesverzamelaars en vonden het een tweederangs gebeuren. Maar waarschijnlijk is dat wel de redding voor de filatelie geweest. Niet langer elk uitgegeven zegeltje moet in het album aanwezig zijn maar alleen die welke bij het thema passen. Het is weer te betalen.
Voor ons motorfilatelisten betekent dat dat we alle zegeltjes met onze geliefde tweewieler erop afgebeeld aan onze verzameling willen toevoegen. Velen voegen daar dan ook nog de FDC’s van de uitgiftes bij en verzamelen ook de poststempels met ‘brommers’ erin getoond. Een enkeling gaat nog net even wat verder en zoekt ook naar de randzegeltjes waar vaak niet eens een motorrijwiel op te vinden is, maar dat wel met de hobby te verenigen is.
De nieuwe stroming groeit gestaag en wordt voor de handel steeds interessanter. Zo interessant zelfs dat er themazegels van landen uitgegeven worden die helemaal geen echte landen zijn. Plaatjes van Staffa, Easdale, Surf Islands en vele andere kleine eilandjes op de aardbol worden als postzegel op de markt gezet, en.... we kopen ze massaal.

Bogus-uitgifte van Surf Islands

Dan, aan het eind van de vorige eeuw, stort het Oostblok in elkaar en zien oplichters als Feigenbaum en handlangers kans om de postzegelwereld overhoop te kiepelen met allerlei uitgiftes waar wij, nog de handel, en ook de catalogussamenstellers geen waardeoordeel aan kunnen hangen. Deze troepuitgiftes hebben voor vele verzamelaars de emmer doen overlopen en de filatelistenwereld kalfde af.
Immers, we verzamelden alles wat met ons thema in verband te brengen viel en, tja, doe je die twijfelachtige Elvis op de Harley er dan wel bij of niet? Veel geld uitgeven om later te horen dat het toch niks anders dan papier is.

Duidelijk twijfelgeval met Elvis op een Harley Davidson

Nu we allemaal wéér wat wijzer geworden zijn is het tijd om een andere weg in te slaan.
Ieder moet voor zich maar gaan bepalen wat wel en wat niet in de boeken gestopt moet worden. Uitgiften worden beter onder de loep genomen en bij twijfel mag de handel ze weer mee naar huis nemen.
De grote catalogussen worden herschreven; de bogus zaken van het echte werk gescheiden.