Het volgende artikel is (in het Engels) gepubliceerd in Topical Time, het 2‑maandelijks magazine van de ATA, de American Topical Association (Amerikaanse Thematische Filatelie vereniging).
Door bemiddeling van ons USA lid Tom Noonan hebben we van de schrijver, George DeKornfeld, toestemming gekregen het in de MFN nieuwsbrief te publiceren. Deze keer het eerste deel.

Half zo veel wielen, dubbel plezier (1)

In mijn junior jaar aan de universiteit bracht Chip, een vriend van me die vlak bij mijn ouderlijk huis woonde, na de zomervakantie zijn motorfiets mee naar de universiteit, iets wat mij buitengewoon onzinnig leek. De 4 uur lange rit was al zwaar genoeg in mijn comfortabele Dodge Charger, dus ik kon echt niet begrijpen waarom iemand nog eens zoveel tijd zou besteden om ongedierte tussen zijn tanden weg te peuteren, zijn gewrichten uit elkaar liet rammelen en dat (god verhoede) gedurende de hele duur van de reis zonder David Bowie om op te swingen.
Wat het nog erger maakte is dat Chip een Can Am 250 reed, een off road motor gebouwd voor ongebaande paden en korte tripjes, niet voor comfort en zeker niet voor lange snelwegritten. Ik bespotte hem, en nog meer toen zijn kont er bijna afvroor gedurende de rit naar huis voor de Thanksgiving vakantie (het wordt eind november nogal koud in het noorden van de staat New York), en helemaal toen hij bietste om een lift naar huis en terug voor de kerstvakantie, omdat hevige sneeuwval dat jaar het reizen op slechts 2 wielen volkomen onmogelijk maakte.
Tijdens de volgende lente was Chip weer teruggekeerd naar het motorrijden en, na al die tijd, had ik eindelijk in de gaten dat het altijd leek alsof hij een grijns op zijn gezicht had als hij reed. Hij maakte zelfs een paar ritjes om geen andere reden dan om nog niet eerder bereden landweggetjes nabij school te verkennen. Deze openbaring, in combinatie met zijn constante aandringen (zeuren) maakte dat ik uiteindelijk instemde om zijn motor eens te proberen. Na diverse keren laten afslaan in een poging om gevoel te krijgen voor de koppeling, reed ik ineens door de straat, al was het slechts in de eerste versnelling.... Ik denk dat het niet meer dan ongeveer een halve kilometer duurde voor ik me realiseerde dat ik totaal verslingerd was.
Onder begeleiding van Chip en met gebruik van zijn Can Am ging ik in het eerste semester van het senior jaar op voor mijn praktijkexamen (een vreemde toestand waarbij de kandidaat een vastgelegde route aflegt, gevolgd door de examinator in een auto) en ik was zo gelukkig om in één keer te slagen. Toen, de zomer na het afstuderen, zou het gaan gebeuren! Ik wandelde Reggie Pink's motorzaak in White Plains, New York, binnen, er heengebracht door mijn vader die tijdens de korte rit vanaf huis nog een ultieme poging deed om wat hij een gestoorde en gevaarlijke onderneming vond uit mijn hoofd te praten (daarbij volkomen voorbijgaand aan het feit dat hij op mijn leeftijd ook motor gereden had, een duidelijk geval van de oude "doe wat ik zeg, niet wat ik doe" truc), en reed er weg op mijn gloednieuwe zwarte 1979 Suzuki GS750E (afbeelding 1).

Afbeelding 1

Ik reed overal naartoe en, net als Chip, met een grijns op mijn gezicht. Ik forensde er zelfs mee naar Manhattan (en ja, ik was zo'n biker die in de spits met 50 km/u op de Franklin D. Roosevelt East River Drive tussen de stilstaande auto's door reed, waaraan jullie allemaal zo'n hekel hebben... nou en?). Uiteindelijk, toen het begrip "verantwoordelijkheid" zijn vervelende kop op stak, stapte ik over naar de inderdaad veiliger pick-up trucks en dacht nooit meer terug. Dat wil zeggen, tot onlangs. Mogelijk is het gewoon een verlate mid-life crisis, of het kan ook het gevolg zijn van die oneindige hoeveelheid motorverzekering reclamespotjes op de televisie, maar als ik het kon, zou ik in een wip weer op een tweewieler zitten. Dat is echter, door toenemende leeftijd en beenproblemen, helaas een gepasseerd station, en daarom kwam ik, om dit diepgewortelde verlangen te bevredigen, met een traan van nostalgie in mijn oog, op het idee om in dit nummer van TT (Topical Time) met zijn allen een ritje te maken langs enkele geïllustreerde afstempelingen met afbeeldingen van motorfietsen.

Afbeelding 2

We beginnen onze reis in Traisen, Oostenrijk, waar op de eerste dag van uitgifte in 2004 een stempel met afbeelding is gebruikt op een postzegel ter ere van Rupert Hollaus. Rupert was motorcoureur en is de enige Oostenrijker die ooit Wereld Kampioen werd, een prestatie die hij behaalde in de 125cc klasse in 1954, wat nogal opmerkelijk was omdat hij pas het jaar daarvoor in de Grand Prix begon. Helaas verongelukte hij in datzelfde jaar, op 11 september, in een crash tijdens een training voor de Italiaanse Grand Prix. Rupert kreeg zijn wereldkampioenschap toegekend en werd tot Oostenrijks Sportman van het Jaar verkozen, maar beide postuum. OK, misschien was dit dus niet het beste voorbeeld om mee te starten, maar de afbeelding van zijn motor, een speciaal gebouwde racemachine die ver af stond van een straat-legale motorfiets, is uiteindelijk best gaaf (afbeelding 2).

Afbeelding 3

Laten we, nu we toch aan het racen zijn, doorgaan naar Frankrijk voor een geïllustreerde machinale afstempeling gebruikt op het station van Le Mans in 1979, ter ere van een Endurance motorrace op het Le Mans Bugatti circuit. Georganiseerd door de ACO -  de Automobile Club de l'Ouest (Autoclub van het Westen) - die zijn eerste motorrace lang geleden in september 1912 hield, lang voor de geboorte van het Bugatti circuit, dat opende in september 1966.
Het "24H" in het stempel geeft de tijdsduur in uren aan die een wedstrijd van dit Europese kampioenschap duurt, wat het woord "endurance" (uithoudingsvermogen) misschien een beetje een zwakke uitdrukking doet lijken (afbeelding 3).

Afbeelding 4

Nog steeds in Frankrijk maar met een meer op veiligheid gerichte geest bezoeken we nu Parijs voor een geïllustreerde eerste dag afstempeling die een drietal motorvalhelmen afbeeldt. Jawel, ik weet hoe heerlijk het is om te rijden à la Easy Rider, met de wind door je haren waaiend (in de tijd dat ik nog haar had #%&##!!), van een paar stiekeme ritjes in de buurt in mijn motortijd, wonend in een staat waar een helm verplicht is. Maar als het er op aan komt is rijden zonder helm eigenlijk compleet gestoord. Tijdens een van deze "ik heb het je toch gezegd" momenten die mijn vader toen ik opgroeide veel te leuk leek te vinden, toen mijn Suzuki, komend vanaf de Sprain Brook Parkway Jackson Avenue opdraaiend, met ruim 80 km/u onderuit ging over los grind, was het eerste deel van mij dat contact maakte met de grond mijn hoofd dat, gelukkigerwijze, veilig ingepakt zat in mijn Bell integraal helm. De helm kwam er van af met een scheur (beter daarin dan in mijn hoofd) en moest vervangen worden, maar ik was nog in staat om weg te lopen (rijden) na dit onfortuinlijke voorval (extra leerpunt: valbeugels zijn hun gewicht in goud waard). Merk op dat onze afstempeling de tekst "Cylindrées et Carenages" (Cilinderinhouden en Stroomlijnen) draagt, verwijzend naar een serie motorfiets postzegels uitgegeven door La Poste met, in dit geval, afbeeldingen van een Amerikaanse klassieker, de Harley-Davidson Hydra Glide, en een Terrot, een Frans klassiek merk dat niet meer bestaat sinds 1961 (afbeelding 4).

De naam Harley-Davidson is zeker over de hele wereld bekend als een van de eerste motorfietsfabrikanten, iets wat de firma al doet sinds 1903 toen ze van start ging in Milwaukee, Wisconsin.
Op dit moment is Harley, met fabrieken in 3 VS-staten en in Brazilië, India en Thailand, echt een icoon in de tweewieler wereld, wiens machines in beide wereldoorlogen gebruikt werden door het VS leger, door politiekorpsen en, uiteraard, door motorrijders en -racers over de hele wereld.

Even een stukje geschiedenis. In 1920 was er een groep boerenjongens die, rijdend op Harley-Davidsons, overheersten op de Amerikaanse racecircuits. Na elke race reden zijn een ereronde met een van de varkens (in het Amerikaans "hogs" genoemd) van hun boerderij, een geliefde team mascotte, boven op de tank van de winnende machine, een stunt die resulteerde in de bijnaam voor deze motoren: "Hogs". Harley-Davidson adopteerde deze bijnaam uiteindelijk officieel, en verdraaide dit tot het acroniem HOG, wat staat voor "Harley Owners Group" (Harley Eigenaren Groep), en veranderde zelfs de bedrijfs-afkorting op de New York Stock Exchange van HDI (Harley-Davidson Industries) in HOG in 2006. De Harley Owners Group werd een officiële club in 1983, en omvat vandaag de dag meer dan 1400 chapters over de hele wereld met veel meer dan 1 miljoen leden, maar vele van deze bestonden al ver voordat het bedrijf ermee begon.

In afbeelding 5 zien we een fraaie briefkaart uitgegeven ter gelegenheid van de 84e verjaardag van de Harley Club van Praag, Tsjechische Republiek, waarop de geïllustreerde afstempeling uit 2012 het bekende gespaakte motorwiel toont, met daarbij een Harley logo. De "A" in de zegelopdruk geeft de porto voor binnenlands gebruik in de republiek weer, een "eeuwig geldige" waarde die op het moment (2020) CZK26 (26 Tsjechische Kronen) vertegenwoordigt.

Afbeelding 5

George DeKornfeld
(wordt vervolgd)

Naar boven   -   Terug naar vorige pagina   -   Home